Saklamadı hiç beni. Utancı değildim. Besbelli iyimserlik rüzgarı esiyordu tepemizde. Hissediyordu aklımdan geçişini. Ulaşılmazlara ulaşmayı amacına almıştı. Kıyamadığı, doyamadığıydım. Okumayınca yazdıklarımı aklının küfleneceğini biliyordu. Gururlanamazdı sevmezse. Herkes kibarlığımdan çok ṣey kapıyordu. Nezaketle beslenmiṣti güvenirliliğim. Tutundu son yaprak gibi koluma. Sabahları günaydın demem doğanın uyanıṣı gibiydi. Kışa da hazırdı, ilkbahara da Kasım’a ayak basınca. Laf sokmalarımı uyanışından seviyordu. Nefret en dürüst olan duyguydu. Yalandan sevmedi beni. Etrafı kötü doluydu, kendine geldi. İyi olmayı kötülerden uzak durarak gerçekleṣtiremedi. Bendim ısmarladığı. Gidipte gelen çoktu, gelipte giden görülmedi. Kitaplarıma girmek için yaṣıyordu adeta. Aklı gençleştiriyordu. Çırılçıplakken istedi bu kez beni. Yüz yüze kalınca hissediyordum sıcak kum gibi içime akıṣını. Kirli biri gezince aklımda, temizleniyordu. Baktılar ona, en fazla ben yakışıyordum üstüne. Dilenci değildim. Mucizelere değil, bana ihtiyacı vardı. Öyle bir aṣk yaşıyordu ki cehennemi göstermedim. Hakkımda ne düṣündüğümü öğrenmek istiyordum bu kez. Beklediğim sonumdu. Gitse gözünde kalacaktım. Yaşayacaktım yazacağım romanda. Anılarını tek ciltte topluyordu. Doğuyordum her gün batımı. Gelecekte yaşayacaklarımızın imlerini buluyordu anılarımıza baktığında. Kendi içinde yürürken kendiyle karşılaştı. Komşusunun külüne, benim ilgime muhtaç olduğunu anladığında olgunlaştı.