İçinden iki nehir geçen, denizi, sahilleri, yaylaları, şelaleleri, tarihi köprüleri, camileri, kiliseleriyle farklı bir konumu olsa da acaba ne kadar güzel ve temiz bir şehir Adana?
Seyhan ve Ceyhan nehrinde kirlilik alarm veriyor. Nehirlerimiz kokuyor, şehrin göbeğindeki sulama kanalları çöplüğe dönmüş durumda.
Şehrin güneyine bir gidin de bakın Allah aşkına; hala olası bir acil durumda dahi ambulans, itfaiye ve polis araçlarının giremeyeceği dar ve çıkmaz sokaklar...
Şu memlekette bir apartmanın en yüksek katındaki pencereyi iki saat açık tutsanız masanız tozlanıyor.
Oysa şehrin göbeğinde egzoz dumanı ve toz-pis içinde açık tatlı tezgahları... En prestij caddeler bile unlu mamulcü ve tavuk dönercilerden geçilmiyor.
Kentin orta yerinde metruk binalar, parkları işgal edilmiş, kaldırımları parsellenmiş, zehir tacirlerinin okulların kapısına kadar dayandığı bir Adana...
Güzelim Tufanbeyli’ye kadar her yana zehir kusan tesisler kuruldu, çok ihtiyaç varmış gibi Yumurtalık gibi bir sahil ilçesine mevcut termik santralin 800 metre ilerisine bir termik daha inşa edildi.
Şehrin merkezinde oto galeriler, kapısında canlı müzik yazan her ışıltılı mekânda kadın satıcıları... Ve kırmızı rujlu sokaklar, imara açılan yeşil alanlar, korkunç bir betonlaşma... En hormonlu Sarıçam büyüdü ama sadece o ilçe değil kent merkezinin dışında bile 20 katlı binalar yükseliyor neredeyse bütün ilçelerde.
Kaldırımda yürürken arkanızdan korna çalan motosikletliler, yaya geçidinde çarpışıp ölen yine motosiklet sürücüleri, ters yönden gidip uyaranlara küfredenler, neredeyse her gün işyeri kurşunlayanlar...
Kent kültürü can çekişen bir Adana gerçeği de ayrı sorun.
İmar planları yapboz tahtasına dönmüş ve imar planlarının uygulanabilirliği yok.
Adana sadece kebap, şırdan, ciğer, içli köfte, analı kızlı, mumbar, sıkma, börek, şalgam, burma tatlı filan bundan ibaret değil.
Sokak lezzetlerini tadan fenomenlerin dudaklarından aşağı yağ süzüldüğü, görgüsüzlerin uğrak yeri ya da sadece lezzet diyarı değil ki bu şehir.
Senin üniversitenden asırlık zeytin ağaçları söküldü bir dönem. Kapatılan ve ne hikmetse boşaltılan ama salgında bile açılmayan hastanelerin yandı garip bir şekilde.
Çukurova’da devasa bir alanda dinozor heykelleri çürüdü ama o güzelim binlerce dönümlük yeşil alan halka kapalı.
An itibarıyla nalıncı keseri gibi veri yontan TÜİK bile Adana’yı kurtarmıyor hayali de olsa.
TÜİK verilerine göre, Adana %14,4 yoksulluk oranıyla Türkiye’nin en yoksul şehri. İşsizlikte de Türkiye ortalaması üzerinde bir kent.
Hani gecekondu mahallelerine, köylerdeki sıvasız evlere bayrak bayrak tabutlar iniyor ya, ocaklara ateşler düşüyor ya hani...
İşte Adana en çok şehit veren iller arasında da başı çekiyor.
Şimdi neresi güzel bu şehrin Allah aşkına?
Kentin güneyinde yoksulluktan sera muşambaları yakılan bir şehir... Yoksulluğun öbek öbek yaşandığı, yarınları çalınmış Adana.
Son 20-25 yılda 100’e yakın fabrikası kapanan, en bereketli tarım toprakları yapılaşmaya açılan, kentin akciğerleri diye bilinen alanı bile betonlaştırılan, bazı ilçeleri tamamıyla gerici vakıf ve derneklerin kontrolüne geçen, bırakın tek adım ileri gitmeyi, geriye gidişte zirve yapan Adana...
Festivaller öncesinde dronla havadan çekilen, nehir ve göl kenarı manzaralarıyla montajlanan, kebap, şalgam görselleriyle harmanlanan ama diğer yanda derin bir sefaletin yaşandığı, aç çocukların, işsizliğin, yoksulluğun başkentine dönen Adana.
Adana’yı güzelleştirmek, daha yaşanılabilir hale getirmek, yeniden üretimin, tarımın başkentine döndürmek çok mu zor?
Elbette değil, hele imkânsız hiç değil ama önce tercihleri değiştirmek gerekiyor. Yoksulluk, işsizlik, çocuklarımızın cinayetlerde, yurt yangınlarında katledilmesi, işgaller, zehir kusan tesisler, kadın cinayetleri tercihimiz değildir ama tercihimiz kaderimizdir. Bir tercihle değiştirmek mümkündür kaderimizi.