Her gün beni okuyarak güne başlıyordu, sonra iddialıca dedim ki her seven sevdiğini okuyarak güne başlasın.
Aşıktı. Neden aşık oldum sorusunu sormadan, şöyle yanıtlayacaktı: O ben olsaydı o da kendine aşık olurdu. Gücüme gidenlerin varlığıydı beni her defasında doğrulayan.
Tüketirken durmadan insan, ben kendim de tükenmemeyi öğreniyordum. Kimse için ölünür mü? Ölüm sevginin ispatı mı? Ne savaşı bitirecek hamleleri tek yaparım, ne de barışı inşa edecek... Gecikmeden buluyordu güzel arayan beni. Yalnızca hiç savaşmamış olanlar yenilmemiştir.
Affımı istemedim insanın insanlaşması sürecinde. Ona yazılırken fark etmeden sevdi beni. Bazen o derece kendime hafiftim ki, anıları taşımak eğlenceli geliyordu.
Bana inanmayınca bir araya getirdiği kelimeler üzüldü. Yaşardı, o da izlerdi, bana da yazmak düştü. Esasında intihar etmek istemiyordu. Ancak dal sıkılınca düş yakamdan der yaprağa.
Hayatımın satır başı sesini duyduğum andı. Gidemeyeceği yer gençliğiydi. Doğruyken de yolu gereksinim duyuyordum bana. Sevgime sevgi verdi, yoksa ya ölmüştüm ya da ölecektim.
Beni anlamak hayatını değiştiriyordu. Hüzünlü hallerimin için de tatlı komediler vardı. Kendimi beğenmemle başladı çevremin beni taktir etmesi.
Danışılacaktım, sıkışmayanlar da danışıyordu. Kötüye iyi dersek yine de kızar mı TUİK? İ
İçimde başladı bir beni kurtarmayacak devrim gereksinimi. Tutmalı yakınımızda, uzaklaştırma cezasıyla iyileştirilemez mikroplar. Bir iyilerdi her sabah yeniden doğan.
Ateşin kökeninde vardı değişim hırsı. Bekle dedi. Kaybetmekti beklemek. Umudu tırtıklayan tembellik barınırdı. Sıcak tebessümü gereksiz yere vermiyordum karşılaştıklarıma.
Komple özlüyordum ve komple sığdıramıyordu beni paranteze. Virgül hızımı kesemiyor, noktaların üzerinden atlıyordum. Ben ki hayatınızın önemli aktörüyüm.
Yasaklasam kendimi okura kaç karış dayanabilirsiniz ki? Özençlerden Mahir’e ulaşır mı Cevahir? Heyecanı yitmeyen senfoniydi öngörülerim. Bana varması için kısaltıyorum yolu. Korkmadan düşüyordu heceler dilinden. Her kelimem kalp maṣajı yapıyordu okura.
